Aan (oud-)journalist J.
12 november 2018
Geachte heer J.,
In het verhaal dat ik indertijd schreef over de meer dan verdachte omstandigheden waarin Milosevic uiteindelijk tegen een hartstilstand aanliep, ontbreekt, zoals ik nu bij herlezing opmerk, hetgeen wèl door Andy Wilcoxson op papier wordt aangegeven, maar dus niet door mij, namelijk een expliciete vaststelling van de onzinnigheid waarmee het ICTY-rapport inzake de dood van Milosevic tracht te verklaren dat de uitslag van de op 12 januari 2006 afgenomen bloedtest, waarbij het voor hem fatale middel rifampicine in zijn bloed werd aangetroffen, hem pas begin maart 2006 werd medegedeeld, luidende in dat rapport: “Mr. Milosevic was not told of the results until 3 March 2006 because of the difficult legal position in which Dr. Falke found himself by virtue of the legal provisions concerning medical confidentiality (an issue which is further considered later on in this report).” Voor de vindplaats van dit rapport, zie het artikel van Wilcoxson.
Zodra dit ICTY-report uitkwam belde Wilcoxson mij en uitte zijn verbazing over deze laatste passage, de bewering dus dat Nederlandse regelgeving het extra moeilijk zou maken dat een arts gewoon normaal rechtstreeks zijn patiënt van een onderzoeksuitslag in kennis zou stellen, zoals het ICTY-onderzoeksrapport hier brutaalweg durft te stellen. Ik heb hem toen verzekerd dat zulks natuurlijk baarlijke onzin is. Natuurlijk staat de Nederlandse regelgeving er in geen enkel opzicht bij in de weg dat een patiënt door een dokter van de uitslag van een onderzoek direct zodra dit beschikbaar komt op de hoogte wordt gebracht!
Blijft dus staan het feit dat Milosevic niet aanstonds van de uitslag van de bevinding van het voor hem verderfelijke medicijn in zijn bloed op de hoogte is gesteld en dat hiermee langer dan een maand werd gewacht, waarvoor het ICTY-rapport zich geroepen voelt een volstrekt nergens op slaande smoes te verzinnen, waaruit in elk geval valt af te leiden dat het zich kennelijk voor deze ernstige vertraging aansprakelijk voelt. Ze hadden anders natuurlijk ook het medische circuit van deze opvallende vertraging de schuld kunnen geven, onder het motto ‘de medische molens hebben ditmaal nu eenmaal wat langzaam gemaald’, maar dat hebben ze hier, als blijkbaar strijdig met de feiten, kennelijk niet aangedurfd, omdat ze zich realiseerden dat de betrokken medici dit wel eens zouden kunnen gaan tegenspreken. Nu hebben ze er dus uiteindelijk van gemaakt: het is die verdomde rare Nederlandse wetgeving geweest die hier heeft veroorzaakt dat noch wij als ICTY, noch Milosevic zelf eerder deze uitslag konden krijgen, dan pas weken later. Vast staat dat eerder zulke vertragingen van medische onderzoeken van Milosevic nooit optraden.
Ik neem er zelf ook maar even nota van dat deze openlijke smoes hier door het ICTY wordt verkondigd om een verklaring te bieden voor het feit dat gif in het bloed van Milosevic medisch werd vastgesteld, maar meer dan een maand werd verzwegen.
Ik constateer hier in dit verband in het voorbijgaan trouwens ook nog even een tweede onverklaarbaarheid in dit ICTY-onderzoeksrapport naar de dood van Milosevic, namelijk de volgende vaststellingen daarin: 1. “Mr. Milosevic was not aware that the sample he gave would be tested for rifampicin”, in combinatie met 2. “This was the first time that a bloodtest of Mr. Milosevic had undergone the specific testing for rifampicin”, en 3. “Normal testing would not have disclosed the presence of rifampicin.” De vraag die nu hier voor het eerst bij me opduikt is: waarom werd hier nu zo plotseling, voor het eerst, op een volslagen onbekend middel getest dat met de kwalen van Milosevic niks te maken had, en dit dan kennelijk zonder dat daarom door Milosevic was gevraagd, want die wist, zo stelt het rapport immers zelf, van niks.
Stel nou dat hiermee een poging wordt ondernomen om de suggestie te wekken dat Milosevic op een geraffineerde manier bezig was zichzelf om zeep te helpen. De bijkomende suggestie is dan dat hij bezig was dit te doen met behulp van rafampicine en dat het ICTY daar lucht van zou hebben gekregen. En dat het ICTY juist ook daarom de opdracht zou hebben gegeven om hem ook maar even op die stof te testen. Dan hebben ze dus bij het ICTY eerst zogenaamd vastgesteld dat Milosevic bezig zou zijn geweest om zichzelf uit de weg te ruimen middels rifampicine, zouden dan vervolgens medisch bevestigd hebben gekregen dat Milosevic inderdaad bezig zijn geweest zichzelf aldus te vergiftigen, maar zouden dan vervolgens meer dan een maand lang geen enkele aktie hebben ondernomen om hem tegen zichzelf en zijn zelfmoordneigingen te beschermen! Ook dit indiceert dan zonder meer dat ze hem met alle liefde en plezier de pijp uit zagen gaan.
Een laatste punt waarop mijn eigen verhaal aanvulling behoeft is dan tot slot de informatie uit Wikileaks die ‘in mijn tijd’ uiteraard nog onbekend was, namelijk dat nu wel definitief vaststaat dat de Amerikaanse ambassade en geheime diensten erg geïnteresseerd waren in de gezondheidstoestand van Milosevic. Als ze daarop geen invloed ambieerden dan was daarover niet zo intensief met het ICTY gecommuniceerd, hetgeen het geval was, zoals Wikileaks aantoont. Wat de Amerikaanse ambassade wilde weten over de gezondheidstoestand werd hen door het ICTY, ondanks alle medische geheimhouding, zonder meer meegedeeld. Er is geen reden om aan te nemen dat het daarbij bleef. En dat de Amerikaanse administratie en geheime diensten niet alleen maar wilden weten hoe het met de gezondheid van Milosevic ging, maar dat ze diens gezondheidstoestand ook nog eens gaarne nader wilden bepalen.
Groeten van Natosued
Aan Natosued
16 november 2018
Geachte Natosued,
Ik heb de stukken die je me gaf gelezen. Ik was van de belangrijkste feiten (‘vrijspraak’ Milosevic) niet op de hoogte. De grote kranten, in Nederland althans, maar elders zal het niet veel anders zijn, hebben aan dat impliciete vonnis geen aandacht besteed. Daar kunnen verschillende verklaringen voor zijn. Een ervan is ongetwijfeld dat het voor de betrokken journalisten (niet zelden hoogst betrokken types, weet ik uit ervaring) moeilijk is om toe te geven dat ze zich in een aantal opzichten hebben vergist; als ze al de moeite hebben genomen het hele vonnis te lezen.
Maar daarnaast speelt ongetwijfeld het ‘mosterd na de maaltijd-effect’: de man is dood en de belangrijkste Nederlandse kranten hadden, zoals jij ook schrijft, wel al eerder gemeld dat er weinig bewijs tegen hem was. Dat is een verklaring, geen excuus, want het is evident dat die ‘vrijspraak’ serieuze aandacht van de media had verdiend.
Zorgwekkend vind ik ook dat ‘medicatie’-verhaal. Hoe kon dat verkeerde medicijn überhaupt in zijn bloed komen? En waarom werd hij zelf niet onmiddellijk op de hoogte gesteld? Vreemd is natuurlijk ook dat er naderhand lulkoek over privacy wordt verkocht om een en ander af te dekken.
Ik ben het met je eens dat dat nogal stinkt. Maar ik heb problemen met de vergaande conclusies die jij daaraan verbindt. Zeker, het is mogelijk/denkbaar dat de gezondheid van M. sluipenderwijs werd ondermijnd door een geheime dienst van een Navo-bondgenoot. Maar als het zo is gegaan (en ik ben niet zo naief dat uit te sluiten), dan is het erg onwaarschijnlijk dat daarvan meer dan een persoon met ‘toegang tot M’ (arts, verpleger, cipier, kok) bij betrokken was. Anders zou het ontdekkingsrisico veel te groot zijn.
De fouten die door het tribunaal in de behandeling van M zijn gemaakt (klachten onvoldoende serieus nemen, extreem relevante medische informatie onthouden) komen dan niet per se voort uit betrokkenheid bij een smerige operatie, maar mogelijk uit bureaucratische traagheid, achteloosheid (of manipulatie van betrokkenen). En ja, dat is misschien verwijtbare nalatigheid, maar met wezenlijk andere oorzaken.
Eigenlijk zou je de betrokken Tribunaal-artsen onder ede moeten horen, maar die hebben waarschijnlijk een spreekverbod - als ze zelf al niet iets laakbaars te verbergen hebben.
Behalve als een paar journalisten of onderzoekers met connecties bij de geheime diensten nog eens in deze zaak gaan spitten, lijkt de kans mij overigens klein dat het hele verhaal over die foutieve medicatie (dan wel doelbewuste vergiftigingspoging) boven tafel gaat komen.
Hoe is het trouwens gegaan met die juridische stappen (anti-folterverdrag) die jij aan het slot van je betoog noemt?
Mocht er in de toekomst nog nieuw relevant bewijsmateriaal opduiken, dan hoor ik dat graag.
Nu in elk geval bedankt voor al deze nieuwe informatie.
Met vriendelijke groet,
J.
Aan (oud-)journalist J.
19 november 2018
Geachte heer J.,
Dat het ooit de teneur van de berichtgeving van de Westerse mainstream-media is geweest dat er weinig bewijs tegen Milosevic was, is diametraal tegenovergesteld aan de waarheid. De teneur was juist dat in het proces, dag in dag uit, zijn schuldigheid genadeloos steeds verder voor het voetlicht werd gebracht. De door mij gesignaleerde koppen uit de NRC en de Volkskrant over het falen van de ICTY-aanklager in de Kosovo-deelzaak vormde dan ook in dit verband een volstrekte anomalie en kwamen als een donderslag bij heldere hemel.
Daarna werd de verslaggeving omtrent Milosevic onmiddellijk weer ‘genormaliseerd’ en was het meteen weer allemaal de bekende voorstelling van zaken dat er in het proces, niet aflatend, zodanig overweldigend bewijs tegen Milosevic op tafel kwam dat een veroordeling van hem al op voorhand een zekerheid vormde. Mijn documentatie van het nieuws van het procesverloop van dag tot dag is daarom dit zo nodig nog eens keihard te bewijzen. Goed dat je (ex-)collega's, die indertijd tegen Milosevic de Verschrikkelijke, de Slager van de Balkan, hebben gestreden zo betrokken zijn. Vindt je niet dat ook zij moeten worden geïnformeerd over deze Nieuwe Werkelijkheid?
Groeten van Natosued
Aan Natosued
20 november 2018
Geachte Natosued,
Jazeker, dat vind ik ook. Maar ik neem aan dat jij, en anderen, al het nodige materiaal aan de kranten hebt gestuurd en dat je daar geen reactie op hebt gekregen. Ik probeerde in mijn eerdere mailtje uit te leggen, welke excuses ('we hebben toch al gemeld dat het bewijs zwak was') zullen worden gebruikt om, de stilte over het Milosovic-gedeelte in het Karadzic-vonnis te verklaren.
Een ander argument zal ongetwijfeld zijn dat Milosevic geen lieverdje was, en dat er nog andere aanklachten tegen hem liepen. Geen enkele reden dus om de man van blaam te zuiveren.
Daar ben ik het niet mee eens, want als iemand met zulke grote aanklachten wordt geconfronteerd, en daar blijft zo weinig van over dat de rechters van een overwinnaarstribunaal hem (deels) vrij pleiten, dan heeft hij er, ook na zijn overlijden recht op dat hem recht wordt gedaan.
Ik betwijfel alleen of jouw dag-tot-dagdocumentatie daaraan, althans in de richting van de media, veel zal bijdragen. Er staan namelijk nogal wat verdenkingen/beschuldigingen in die jij ook niet hard kunt maken.
Even in mijn eigen woorden. Het is mogelijk dat de Navo betrokken was, maar echte harde aanwijzingen heb je daarvoor niet. Het is ook mogelijk dat rechters en/of ander tribunaalpersoneel betrokken was bij het ondermijnen (en erger) van 's mans gezondheid, maar ook daarvoor ontbreken de bewijzen.
Niettemin suggereer jij al in de eerste zin dat Milosevic mogelijk 'rechtsstreeks om het leven is gebracht en zelfs als dat niet zo is, draagt jouws inziens het tribunaal 'rechtstreekse verantwoordelijkheid voor zijn dood'. Van zulke zwaarwegende beschuldigingen, die vervolgens slechts ten dele worden onderbouwd, gaan de stekels van veel journalisten (ondergetekende incluis) overeind staan.
Concluderend, ja ik vind, op grond van de drie artikelen die jij me stuurde, ook dat 's mans naam op onderdelen moet worden gezuiverd. Ja, het is verkeerd dat de kranten en andere media dat niet al in 2016 hebben gedaan. En ja, het is mogelijk dat er krachten aan het werk zijn geweest die hem naar de uitgang wilden duwen, en ook dat die daar uiteindelijk in zijn geslaagd. En ja, dan hebben we het over moord. Maar helaas valt dat (nog) niet te bewijzen.
De enige opening die ik zie, is dat artsen of de mensen die hem zijn medicatie toedienden hun verhaal gaan doen. Want, even aangenomen dat de artsen zelf de man niet hebben vergiftigd, moeten die toch iets meer kunnen zeggen over de gang van zaken nadat die foute, giftige, medicatie in zijn bloed werd ontdekt.
Met vriendelijke groet,
J.
Aan oud-journalist J.
20 november 2018
Geachte heer J.,
Nee, nee, ik heb nog niks naar welke media dan ook gestuurd. Dus jij bent de eerste (oud-)journalist die ik van de Tribunaal-uitspraak omtrent Milosevic in het Karadzic-vonnis op de hoogte heb gesteld. Even voor de duidelijkheid, ik heb je weliswaar ook geconfronteerd met materiaal omtrent het overlijden van Milosevic, maar dat laatste onderwerp is vooral ook een bekommernis van mezelf, een soort persoonlijk onderzoeksterrein dus.
Dat kan dan ook verder tussen ons buiten beschouwing blijven. We hadden het hier ook nooit eerder over samen. Waar we het wel eerder over hadden was wat het Joegoslavië Tribunaal in het Karadzic-vonnis jegens Milosevic vaststelt. Ik ben blij dat jij vindt dat Milosevic recht moet worden gedaan. Dat vindt ik ook. Maar het allerbelangrijkste is dat de Westerse mainstream-media hun eigen zelfconceptie – onafhankelijk, vrij, objectief en waarheidszoekend – hier waar gaan maken. En over deze afloop van de Bosnië-klacht jegens Milosevic in dit vonnis van het Tribunaal alsnog komen te berichten.
Zie jij er kansen toe om, in het spoor van de pretenties van informatieve, vrije en waarheidslievende pers te zijn, dat te bereiken?
Groet, Natosued
Aan oud-journalist J.
22 november 2018
Geachte heer J.,
Kan jij trouwens nog eens bedenken of er nog (ex-)collega's zijn die er wellicht meer voor open zouden kunnen staan om hier de waarheid en werkelijkheid te bevorderen? Of zijn die er in de media-wereld domweg niet en is een gang naar Canossa voor dergelijke lieden, die jij weliswaar als 'zeer betrokken' kwalificeert, een onbestaanbaarheid?
Wat je en passant schetst in een aantal reacties is een beeld van de media als een op zichzelf gefixeerd en van de eigen voortreffelijkheid overtuigd gesloten bolwerk. Dit wanneer je herhaaldelijk aangeeft dat de betrokken jongens en meisjes van de media nou niet direct doordringbaar zijn voor het meewerken aan correctie van door henzelf doelgericht geschapen historische vervalsingen van grote omvang. Zoals b.v. de decennialange criminalisering van Milosevic.
Ik heb je, geloof ik, wel eens verteld hoe geslaagd deze opzet van de gezamenlijke Westerse media heeft uitgepakt en hoe diep, diep, deze zich in de geesten van de mensen heeft genesteld. Dit laatste aan de hand van een voorbeeld. Dat van mijn oude, heel demente oude moeder, die nooit enige politieke belangstelling heeft gehad en ook nooit systematisch enigerlei nieuwskwestie volgde, waarmee ik jarenlang, in haar demente periode, vrijwel dagelijks ben opgetrokken. Ook in de tijd dat ik voor Milosevic optrad. En zo kon het natuurlijk nogal eens gebeuren dat in die tijd, als ik met andere mensen in haar buurt was, de naam Milosevic viel. Zij, die nooit enigerlei politieke uiting deed, schoot dan altijd onmiddellijk in de rode vlekken en begon dan te roepen dat dát toch wel een enorm slecht mens was, een grotere schurk bestond niet! Ik ging daar nooit op in, ze realiseerde zich in de verste verte niet dat ik me met deze persoon bezig hield, het was louter een automatische reflex.
Groet, Natosued